Pierwsze siedem pieśni to utwory do wierszy Ludwiga Rellstaba.
Liebesbotschaft (Poselstwo miłości) – wiersz poety został pomyślany jako hołd dla Ludwiga van Beethovena. Schubert natomiast nawiązuje tu do znanej już z Pięknej młynarki metafory strumienia lub potoku. W partii akompaniamentu słychać bystry nurt płynącej wody, której rwący pęd przynieść ma ukochanej pozdrowienia z daleka.
Krieger’s Ahnung (Przeczucie wojownika) – pieśń rozpoczyna się w rytmie żałobnego marsza, być może chciał tu kompozytor nawiązać do Eroiki Beethovena, swojego ukochanego mistrza. Zagubiony w myślach wojownik w przededniu bitwy przeczuwa śmierć i jednocześnie przywołuje obraz swojej ukochanej.
Frühlingssehnsucht (Tęsknota do wiosny) to opis wiosennej przyrody kończący się przejmującą strofą tylko ty możesz obudzić wiosnę w mojej duszy. Tylko ty.
Ständchen (Serenada) to z kolei chyba najbardziej popularna melodia Schuberta. Dawno już przeniknęła do kultury masowej, co jednak w niczym nie zaszkodziło pięknej melodii. Axel Munthe napisał: nie ma słodszej pieśni miłosnej niż Serenada.
Aufenthalt (Odpoczynek) romantyczny krajobraz, szumiące rzeki, wysokie góry: to wszystko opisał Schubert melodią gwałtowną i surową. Trudno sobie właściwie wyobrazić odpoczynek w takiej scenerii chyba, że ma się duszę romantyka.
In der Ferne (Z oddali) pieśń uważana za najlepszą w tym cyklu pieśń do słów Rellstaba.
Schubert zmienia prosty tekst poety o kolejnym wędrowcu o złamanym sercu w przejmujący hymn o losie człowieka w zetknięciu z okrutnym i bezlitosnym światem.
Abschied (Pożegnanie) bohater wesoło i beztrosko żegna się ze swym miastem. Schubert zmieniając w ostatniej zwrotce tonację subtelnie podkreśla, że to niewierność ukochanej była powodem tego pożegnania.
Następne sześć pieśni to kompozycje do wierszy Heine’go. Drugiego października w liście do wydawcy Probsta Schubert przedstawiając swoje gotowe kompozycje pisze: ponadto napisałem szereg pieśni do słów Heine’go z Hamburga, które podobały się tu nadzwyczajnie. Te pieśni to prawdziwe muzyczne arcydzieła. To doskonałość formy i szczyt zwięzłości muzycznej wypowiedzi. Wielka liryka Heine’go i muzyczny geniusz Schuberta sprawiły, że powstały utwory prawdziwe, głębokie, wiarygodnie przedstawiające ludzkie uczucia, ból i ekstazę a także scenerię i przyrodę, która dla romantyków była tak ważna. Opisując pieśń Der Stadt (Miasto) biograf Schuberta tak pisze: porywy wiatru mącące szarą wodę, wiosłowanie zmęczonego przewoźnika, promienie słońca – wszystko to zostało w czarodziejski sposób ujęte w muzyce Schuberta. Przeistacza on mały uboczny szczegół i czyni go nie tylko czymś niezapomnianym lecz niezmiennie ważnym.
Der Atlas (Atlas), Ihr Bild (Jej obraz), Das Fishermädchen (Rybaczka), Die Stadt (Miasto), Am Meer (Nad morzem), Der Doppelgänger (Sobowtór), każda z tych pieśni obrosła bogatą literaturą, którą warto oczywiście poznać ale jak każda teoria nie potrafi wytłumaczyć wrażenia jakie te utwory wywierają na słuchaczach. Trzeba ich po prostu posłuchać a najlepiej słuchać wielokrotnie. Ostatnią pieśnią cyklu jest Taubenpost (Gołębia poczta) do słów Johanna Gabriela Seidla. Uroczą metaforę gołębia jako posłańca miłości przedstawia kompozytor poprzez pulsujący rytm muzyki, który jakby symbolizuje pilną i gorliwą prace małego niezmordowanego ptaszka. To ostatnia skomponowana przez Schuberta pieśń. Jest wesoła i radosna więc można przypuszczać, że śmierć zupełnie zaskoczyła kompozytora tak zresztą jak i jego przyjaciół. Tyle miał jeszcze planów…
