Johan Wolfgang Goethe

Johann Wolfgang Goethe najwybitniejszy niemiecki poeta okresu romantyzmu, dramaturg, prozaik, uczony, polityk urodził się 28 sierpnia 1748 r. we Frankfurcie w bogatej rodzinie mieszczańskiej. Był najstarszym dzieckiem Johanna Caspara Goethe i Cathariny Elisabeth z domu Textor jednym z dwojga, które przeżyły dzieciństwo.
Celem jego ojca było jak najwszechstronniejsze wykształcenie syna. Od siódmego roku życia nad nauką Goethego czuwali prywatni nauczyciele. Poznał doskonale język francuski, angielski i włoski. Uczył się greckiego, hebrajskiego, geografii, matematyki i nauk przyrodniczych. Grał na fortepianie. Do siedemnastego roku życia poznał filozofię Platona i Arystotelesa, cenił stoików, poznał wszechstronnie literaturę europejską i historię. Studiował prawo w Lipsku i Strasburgu.
W latach 70-tych osiemnastego wieku po samobójczej śmierci jednego z przyjaciół, której powodem była nieszczęśliwa miłość do zamężnej kobiety, Goethe napisał powieść „Cierpienia Młodego Wertera” stając się jednym z głównych przedstawicieli „okresu burzy i naporu” (Sturm und Drang Periode) zapowiadającego w kulturze niemieckiej romantyzm. Powieść ta zyskała ogromną popularność a jej autor sławę, dobrobyt i pozycję autorytetu, które towarzyszyły mu do końca życia. 
W roku 1774 książę sasko-weimarski Karol August  zaprosił Goethego do Weimaru i zaproponował mu udział w rządzie. Przez długie lata  pełnił w nim różne funkcje. W  roku 1782 otrzymał tytuł szlachecki.
Osią twórczości literackiej Goethego jest „Faust”, pierwszy dramat romantyczny, utwór nad którym pracował całe życie. Jest on zapisem zarówno najbardziej osobistych przeżyć autora jak i ogólnoludzkich, egzystencjalnych dylematów.
W „Fauście” Franciszek Schubert odnalazł  tekst do swojej pierwszej pieśni „Małgorzata przy kołowrotku” jednego z najpiękniejszych przykładów stylistyki romantycznej. Miał wówczas 17 lat. 
Wielokrotnie jeszcze czerpał z literackiej twórczości Goethego, komponując ponad 80 pieśni do jego słów.   Przeplatają się w nich liryczne i tragiczne elementy kompozycji Schuberta.
W roku 1816 przyjaciel kompozytora Joseph von Spaun wysłał do Goethego utwory Schuberta – szesnaście pieśni do wierszy poety,  przekonany, że znajdą one uznanie w oczach mistrza. Spaun pisał m.in.: „Poezje zawarte w niniejszym zeszycie ujął w tony dziewiętnastoletni muzyk Franciszek Schubert, od wczesnego dzieciństwa obdarzony przez naturę wybitnymi uzdolnieniami do kompozycji (…). Artysta pragnie z całym szacunkiem zadedykować  ten oto zbiór Waszej Ekscelencji, której jakże wspaniałym rymom zawdzięcza ich powstanie, lecz w istocie też całe swoje ukształtowanie na niemieckiego pieśniarza.”
Poeta nie poznał się na twórczości kompozytora i  odesłał przesyłkę bez żadnego komentarza. 
Dopiero, kiedy po latach słuchał sławnych już wówczas pieśni Schuberta, odnotował w swoim dzienniku zachwyt nad walorami tej muzyki.
W trakcie swojego długiego życia obserwował jak Europą wstrząsnęła Rewolucja Francuska, później epoka napoleońska  zmieniła rzeczywistość, na koniec rządy Świętego Przymierza próbowały bezskutecznie cofnąć czas. Wszystkie nowe prądy i myśli odbiły się w jego  utworach.
Bardzo ważną rolę w życiu Goethego odgrywały kobiety, z którymi był związany. Był kilkakrotnie zaręczony. Przeżył kilka romansów. Uczucia te i ich historie znalazły odbicie w twórczości poety. Uważa się, że postać Małgorzaty z „Fausta” miała swój rzeczywisty pierwowzór. 
Kiedy Goethe miał 74 lata, w jego imieniu książę Karol August oświadczył się rodzicom 19-letniej Urlike von Levetzow, w której poeta się zakochał. Smutek z powodu odrzucenia tego uczucia koiła swoją grą poznana w tym czasie polska pianistka Maria Szymanowska.