12. Pause

Meine Laute hab ich gehängt an die Wand,
Hab sie umschlungen mit einem grünen Band -
Ich kann nicht mehr singen, mein Herz ist zu voll,
Weiß nicht, wie ich's in Reime zwingen soll.

Meiner Sehnsucht allerheißesten Schmerz
Durft ich aushauchen in Liederscherz,
Und wie ich klagte so süß und fein,
Glaubt ich doch, mein Leiden wär' nicht klein.

Ei, wie groß ist wohl meines Glückes Last,
Daß kein Klang auf Erden es in sich faßt?
Daß kein Klang auf Erden es in sich faßt?

Nun, liebe Laute, ruh an dem Nagel hier!
Und weht ein Lüftchen über die Saiten dir,
Und streift eine Biene mit ihren Flügeln dich,
Da wird mir so bange, und es durchschauert mich.

12. Przerwa

Moja lutnia już tkwi wśród pustki mych ścian.
Tylko zielona wstążka ją zdobi tam.
Mój śpiew się już skończył, bo w sercu brak tchu.
Nie wiem, jak mam me rymy składać tu.

Mój ten tęskny przenajgorętszy ból
Sercem wyznaję poprzez oddech mój.
I jak narzekać przez słodycz słów,
Chcąc i tak me bóle wykrzyczeć znów.

Hej, czyż zła jest kaźń ta szczęścia ma?,
Czy dźwięk jaki ziemi ją chociaż gra?
Czy dźwięk jaki ziemi ją chociaż gra?

Więc droga lutnio, pozostań w słodkim śnie,
I niechaj wiatr już ponad twe struny dmie,
I pszczół loty wznosi, w trzepocie skrzydeł ich,
Co mnie tak porusza, ta radość stworzeń tych.

No cóż, lutni mej wstęgo, nie chcę już cię.
Choć dźwięk strun przecudnie w twym brzmiał wciąż śnie.
Jest to ten ech dźwięk moich serca męk?
Czy to przedśpiewu nowej pieśni dźwięk?
Jest to ten ech dźwięk moich serca męk?
Czy to przedśpiewu nowej pieśni dźwięk?

Piotr Kulawik