19. Der Müller und der Bach

Der Müller:
Wo ein treues Herze
In Liebe vergeht,
Da welken die Lilien
Auf jedem Beet;

Da muß in die Wolken
Der Vollmond gehn,
Damit seine Tränen
Die Menschen nicht sehn;

Da halten die Englein
Die Augen sich zu
Und schluchzen und singen
Die Seele zur Ruh'.

Der Bach:
Und wenn sich die Liebe
Dem Schmerz entringt,
Ein Sternlein, ein neues,
Am Himmel erblinkt;
Ein Sternlein, ein neues,
Am Himmel erblinkt;

Da springen drei Rosen,
Halb rot und halb weiß,
Die welken nicht wieder,
Aus Dornenreis.

Und die Engelein schneiden
Die Flügel sich ab
Und gehn alle Morgen
Zur Erde herab
Und gehn alle Morgen
Zur Erde herab

Der Müller:
Ach Bächlein, liebes Bächlein,
Du meinst es so gut:
Ach Bächlein, aber weißt du,
Wie Liebe tut?

19. Młynarz i strumień

Młynarz:
Tam gdzie wierne serce
Z miłości już mrze,
To więdną też lilie
W ogrodów mgle;

Gdzie muszą obłoki
Swój księżyc skryć,
By tam mego płaczu
Nie widział już nikt.

Aniołów tam oczy
Tak koją mój ból
I śpiewem mnie wabią
Do rajskich swych pól.

Strumień
A kiedy już miłość,
To ból i łzy,
Wśród gwiazd tam na niebie,
Ta nowa już lśni;
Wśród gwiazd tam na niebie,
Ta nowa już lśni;

Gdzie kwitnąc trzy róże,
Pół białość, pół róż,
Od cierni ukłucia
Nie więdną już.

I gdzie aniołów skrzydła
Łopocąc wśród gwiazd
Wśród zórz ziemskie ranki
Zsyłają w ich czas,
Wśród zórz ziemskie ranki
Zsyłają w ich czas.

Młynarz
Strumieniu, mój strumieniu,
Tak świetna myśl twa,
Strumieniu, czy też wiesz ty
W co miłość gna?

Ach w dół mi, czas w dół mi,
W ten spokój wód!
Strumieniu, mój strumieniu,
Opiewaj ich chłód.
Strumieniu, mój strumieniu,
Opiewaj ich chłód.

Piotr Kulawik